hipoterapia

hipoterapia

sobota, 16 lutego 2013

Wskazania/ Przeciwwskazania do uczestnictwa w zajęciach hipoterapii



Wskazania do hipoterapii:

•          Mózgowe porażenie dziecięce
•          Stany po urazach czaszkowo - mózgowych
•          Stany po infekcyjnych chorobach układu nerwowego
•          Wady wrodzone centralnego układu nerwowego
•          Okołoporodowe uszkodzenie splotu barkowego
•          Polinauropatie
•          Tendencje do wad postawy i wady postawy
•          Postawy skoliotyczne i skoliozy do 20° Cobba
•          Stany po amputacji i wady rozwojowe kończyn
•          Przykurcze mięśni po operacjach, unieruchomieniach gipsem
•          Dysplazja stawu biodrowego
•          Zespoły genetyczne np. zespół Downa
•          Uszkodzenia lub nieprawidłowe funkcjonowanie analizatorów wzroku i słuchu
•          Zaburzenia chodu, równowagi i utrzymania prawidłowej postawy ciała
•          Zaburzenia koordynacji wzrokowo - słuchowej
•          Zaburzenia interagracji sensorycznej
•          Opóźnienie psychoruchowe i niecharmonijny rozwój psycho - ruchowy
•          Opóźnienie umysłowe
•          Nadpobudliwość prychoruchowa - ADHD
•          Zaburzenia emocjonalne
•          Autyzm i zaburzenia rozwojowe z cechami autyzmu
•          Depresje
•          Zaburzenia zachowania
•          Niedostosowanie społeczne

Przeciwwskazania do hipoterapii:

•          Silne uczulenie na końską sierść
•          Stany zapalne ogólnoustrojowe, ostre choroby infekcyjne
•          Podwyższona temperatura
•          Niewygojone rany, odleżyny lub skaleczenia
•          Stany po świeżych złamaniach, operacjach
•          Nietolerancja tej formy terapii przez pacjenta, niepohamowany lęk przed koniem
•          Odklejanie siatkówki oka, wzmożone ciśnienie śródgałkowe
•          Pogorszenie stanu pacjenta
•          Zwiechnięcie i podwichnięcie stawów biodrowych
•          Choroba Perthesa - w każdej fazie
•          Niestabilnośc szczytowo - obrotowa kręgów szyjnych C1-C2
•          Brak kontroli głowy w rozwoju motorycznym
•          Skoliozy powyżej 20° Cobba
•          Ostra faza choroby Scheuermana
•          Skłonność do dyskopatii
•          Kręgozmyk powyżej 0,5 cm
•          ZZSK - zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa
•          Plecy płaskie, wklęsłe, szpotawość kolan
•          Jałowe martwice kości
•          Miastenie
•          Dystrofie mięśniowe stany ostre
•          Hemofilia
•          Ostre stany zapalne chorób
•          Fazy zaostrzenia zaburzeń psychicznych
•          Znaczna nadwaga
•          Osteomalacja
•          Wrodzona łamliwośc kości

piątek, 15 lutego 2013

O hipoterapii słów kilka :)


Czym jest hipoterapia?

Hipoterapia jest jedną z metod rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Swoją specyfikę zawdzięcza obecności konia w roli współterapeuty. Uniwersalność metody polega na jednoczesnym oddziaływaniu ruchowym, sensorycznym, psychicznym i społecznym. Koń i jego ruch dają zupełnie nowe i niespotykane w innych metodach terapeutycznych możliwości. Stan dzieci poprawia się podczas jazdy konnej i kontaktu ze zwierzęciem. Dla wielu dzieci nawiązanie uczuciowej więzi z koniem wspomaga rozwój samodzielności i wzmacnia poczucie własnej wartości.


Specyfika i działanie hipoterapii:

- Koń daje wrażenie chodu ludzkiego - Trójwymiarowy ruch grzbietu końskiego w stępie przekazywany miednicy jeźdźca jest identyczny z ruchami miednicy prawidłowo kroczącego człowieka. W tym samym czasie barki i luźno zwisające kończyny dolne również zachowują się tak, jak u idącego człowieka. Daje to możliwość nauki chodzenia
"bez chodzenia". Hipoterapia może stanowić pierwszy etap tej nauki, bądź stać się jej przełomowym momentem.

- Koń zmniejsza spastyczność mięśni - Uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego może spowodować wzmożone napięcie mięśni (spastyczność), szczególnie kończyn górnych i dolnych. Podstawowym warunkiem usprawniania jest obniżenie spastyczności.
Podczas hipoterapii dzieje się to automatycznie dzięki:
•          rozgrzaniu mięśni
•          rytmicznemu kołysaniu w stępie
•          przeciwstawnym skrętom biodra - barki, spowodowanym ruchem konia
•          ułożeniu kończyn dolnych w trójzgięciu i odwiedzeniu podczas dosiadania konia.
           
- Koń hamuje przetrwałe odruchy postawy - Niektórym uszkodzeniom mózgu towarzyszą przetrwałe odruchy. Odruchy te, podobnie jak spastyczność bardzo utrudniają usprawnianie.
Hipoterapia stwarza możliwość stopniowego ich eliminowania dzięki:
•          łagodnym, kołyszącym w stępie
•          dysocjacji biodra - barki oraz trójzgięciu i odwiedzeniu kończyn dolnych,
•          unikaniu drażnienia pewnych okolic ciała (np. podeszwy stopy dzięki stosowaniu jazdy bez strzemion)
•          unikaniu pewnych ruchów i ułożeń dzięki przestrzeganiu zasady symetrycznego dosiadu
•          spokojnemu i wyciszającemu prowadzeniu zajęć

- Koń przywraca zaburzoną symetrię mięśni tułowia - Łagodne, rytmiczne, równomiernie kołysanie w stępie na przemian napina i rozluźnia mięśnie posturalne prawej i lewej strony ciała. Mięśnie napięte i przykurczone ulegają stopniowemu rozluźnieniu i rozciągnięciu. Mięśnie słabszej wiotkiej strony ulegają wzmocnieniu. Dzięki temu po pewnym okresie jazdy stępem w prawidłowym dosiadzie dochodzi do symetrycznej równowagi mięśniowej.

- Koń koryguje postawę ciała - Konieczność utrzymania prawidłowego dosiadu zmusza do aktywnego prostowania się. Wzmocnieniu ulegają mięśnie grzbietu, brzucha i obręczy biodrowej. Prowadzi to do zmniejszenia przodopochylenia miednicy. Dzięki wzmocnieniu mięśni kształtuje się nowa, prawidłowa postawa ciała.

- Koń zapobiega przykurczom i ograniczeniom ruchomości w stawach - Wspomniany łańcuch ruchów "grzbiet konia - miednica - kręgosłup - barki - kończyny jeźdźca" uruchamia rytmicznie i łagodnie kolejno wszystkie mięśnie i stawy. Hipoterapia i jazda konna zmniejsza przede wszystkim przykurcze przywodzicieli ud i ograniczenia ruchomości obręczy biodrowej.

- Koń zwiększa możliwości lokomocyjne - Osoby niepełnosprawne cierpią na ogół z powodu ograniczonych możliwości ruchowych. Siedząc na koniu, popędzając go pracą bioder, kręgosłupa - odbierają wrażenie prawidłowego chodu i mogą go ćwiczyć. Koń oddaje do dyspozycji osoby niepełnosprawnej swoje cztery zdrowe nogi stwarzając tym samym nieograniczone możliwości lokomocyjne. Takie przeszkody jak odległość, nierówność terenu, piasek czy woda przestają istnieć. Jest to przeżycie piękne i niezapomniane.

- Koń usprawnia bardzo łagodnie - Jest to możliwe dzięki jego specyficznej budowie i łagodnemu oddziaływaniu ruchu konia w stępie. W hipoterapii istnieje cały szereg odpowiednich ułożeń, podporów i technik asekuracji, regulujących stopień uruchamiania, wysiłku i bodźcowania organizmu. Dzięki temu hipoterapię można zaoferować nawet pacjentom ze znacznymi deficytami fizycznymi i psychicznymi.

- Koń pobudza zmysły - Dotyk końskiej sierści, łaskotanie grzywy, rozmaitość kształtów, odgłos kroków, przyjazne parskanie i mile kojarzony zapach stymulują zmysły dotyku, słuchu, wzroku i węchu. Towarzyszy temu ciągłe wytrącanie z równowagi i konieczność jej natychmiastowego odnajdywania, jeżeli nie chcemy zbyt prędko rozstać się z tym bogactwem wrażeń. Czucie głębokie (proprioceptywne) jest stymulowane przez nieustające przeciwstawne bodźce dopływające z mięśni, ścięgien i stawów całego ciała. Wszystko to niezwykle rozwija zaburzoną zdolność równoczesnego odbierania bodźców i ich kojarzenia. Dzięki temu kształtuje się poczucie własnego ciała i orientacji przestrzennej.

- Koń stanowi źródło bodźców równoważnych - Hipoterapia daje nieograniczone możliwości stopniowania i różnicowania bodźców równoważnych. Dzięki przyspieszeniom poziomym i pionowym: kołysaniu, zmianom kierunku jazdy, zatrzymaniu się, ruszaniu, przyspieszaniu i zwalnianiu tempa jazdy, zastosowaniu specjalnych ułożeń, odpowiednich ćwiczeń i zabaw - ruch konia staje się potężnym generatorem bodźców równoważnych.

- Koń uaktywnia - Rytmiczne pobudzające ruchy towarzyszące jeździe konnej wzmagają wydzielanie hormonów (szczególnie adrenaliny), stymulujących układ wegetatywny. Następuje wyraźny wzrost aktywności ruchowej, koncentracji uwagi i dobrego samopoczucia. Ma to szczególne znaczenie w terapii osób niepełnosprawnych.

- Koń usprawnia pracę organów wewnętrznych - Dzięki stymulacji układu hormonalnego i wegetatywnego, jazda konna poprawia krążenie, oddychanie, pracę jelit a nawet pracę układu odpornościowego. Działanie to jest szczególnie aktywne podczas jazdy stępem.

- Koń mobilizuje i nie nudzi - Koń żywy i reagujący na otoczenie wymaga od osoby niepełnosprawnej aktywności, nie pozwala jej na pozostanie biernym, jak to bywa w niektórych innych formach terapii. Osoby niepełnosprawne, szczególnie dzieci poddawane żmudnemu i systematycznemu usprawnianiu często ulegają zniechęceniu i nie chcą współpracować z terapeutą. Problemu tego nie obserwujemy podczas zajęć z hipoterapii. Tutaj zaangażowanie pacjenta w terapię jest olbrzymie i nieprzemijające. Trud usprawniania staje się prawie niezauważalny, a sama terapia przez swoją atrakcyjność jest jednocześnie nagrodą. Te pozytywne emocje udaje się niekiedy przenieść na zajęcia odbywające się przed lub po hipoterapii.

- Koń jest bezpieczny emocjonalnie - Koń daje poczucie bezwarunkowej akceptacji, nie ocenia, jego komunikaty są proste i jednoznaczne, jest przyjazny, jego ciepło i miękkość zachęcają do kontaktu dotykowego. Wszystko to otwiera na kontakt z drugą istotą, pozwala na odblokowanie emocjonalne. Te pozytywne doświadczenia i umiejętności przenoszą się na relacje z ludźmi.

- Koń uczy - Podczas zajęć z hipoterapii pacjent dzięki aktywizacji i pozytywnemu nastawieniu do współpracy z terapeutą może opanować szereg umiejętności i pojęć. Koń jest pomocny w pracy pedagoga specjalnego, psychologa, logopedy. Obcowanie z koniem i jego otoczeniem nie tylko wzbogaca wiedzę pacjenta o świecie, ale uczy go również samodzielności, odpowiedzialności i współpracy z innymi.

- Koń relaksuje - Kontakt z koniem, poddanie się jego łagodnym, kołyszącym ruchom sprzyja relaksowi i odprężeniu. Świat widziany z końskiego grzbietu jest większy i piękniejszy. Obcowanie z tym dużym, imponującym, przyjacielskim zwierzęciem ma wpływ na równowagę emocjonalną i powoduje osłabienie reakcji nerwicowych.

- Koń uniwersalnym stanowiskiem terapeutycznym - Koń może zastępować materac (szeroki zad), terapeutyczną piłkę, lub wałek (kłoda), klin (szyja), bądź drabinkę do podciągania (grzywa). Idąc stępem wprowadza pacjenta leżącego na nim na brzuchu - w ruchy zbliżone do pełzania, pacjenta opartego na łokciach i kolanach - w ruchy zbliżone do czworakowania, pacjenta siedzącego - w ruchy zbliżone do chodzenia. Nie ma innego "przyrządu", który byłby tak uniwersalny. Siedząc na koniu łatwiej opanować pojęcia przestrzenne, schemat własnego ciała, nauczyć się liczyć do czterech (patrz nogi konia), wymawiać trudne głoski i wyrazy. Koń to żywa i ruchoma pomoc terapeutyczna, dydaktyczna i edukacyjna, którą mogą i powinni wykorzystywać wszyscy specjaliści pracujący z osobami niepełnosprawnymi.

Popularne posty